Psychology for Teachers David Fontana  Psychology for Professional Groups هدف این کتاب آشنا ساختن خواننده با آن عرصه‌هایی از روان‌شناسی است که برای معلم بالاترین ارزش عملی را دارد. از این‌رو این کتاب نه‌تنها به مسائلی که مستقیماً با کلاس در ارتباط می‌باشد می‌پردازد، بلکه مسائلی را که با پیشینه کودک در خارج از مدرسه و با ادراک او از خویشتن و خودپنداره‌های او در ارتباط باشند نیز مورد توجه قرار می‌دهد. وظیفه معلم فقط زمانی می‌تواند خوب توجیه و تفهیم شود که او درک کاملی از کودکان داشته باشد و به آنها به‌عنوان افرادی که از ساعت نه صبح تا چهار بعد از ظهر ساعت‌ها را صرف نشستن در کلاس درس می‌کنند نگاه نکند. شخصیت کودک، تواناییش برای فراگیری، انگیزه، رفتار اجتماعی و دیدگاه‌ها و نگرش‌هایش نسبت به مدرسه همگی به‌صورت پیامد و ماحصل پیچیده‌ای از عواملی که ارتباط درونی با هم داشته و از بدو تولد (و حتی قبل از آن) آغاز شده، و بعد از آن هم در هر لحظه‌ای از حیات ادامه می‌یابد، شکل می‌گیرد. بعد از مطالعه کامل این کتاب، بدون شک، نظر و عقیده صریحی نسبت به این که این عوامل چه هستند و بر رفتار کودک چه تأثیر و نفوذی بر جا می‌گذارند، خواهید داشت. همچنین دیدگاه واضح و روشنی نسبت به این که به‌عنوان معلم، چه سهمی در تعیین این رفتار می‌توانید داشته باشید، و این‌که چگونه می‌توانید به بهترین نحو به کودکان کمک کنید تا از فرصت‌های یادگیری که مدرسه باید در اختیارشان قرار دهد سود ببرند خواهید داشت.  

فکر می‌کردم تنها من این گونه‌ام ، ولی چنین نیست کمال‌طلبی احساسی فرساینده و پایان‌ناپذیر است. برای مدیریت انتظاراتی که نسبت به ما وجود دارد، انرژی فراوان و باارزشی را صرف می‌کنیم تا الگوهای به دقت اصلاح شده‌ی وجودمان را برای نشان دادن به این جهان فراهم آوریم. هرچه در این راه بیشتر تلاش کنیم، باز نمی‌توانیم آن نوار صوتی که ذهنمان را پر می‌کند از کار بیندازیم. همان نداهایی که به ما می‌گوید: «به‌قدر کافی خوب نیستیم.» یا «مردم چه فکری می‌کنند؟» چرا؟ چه چیزی به این نیاز دست نیافتنی «که دلمان می‌خواهد به نظر بیاید همه چیز را باهم داریم» دامن می‌زند؟ و چرا همیشه در ما حضور دارد؟ در مرحله نخست ممکن است گمان بریم که «کمال» را تحسین می‌کنیم. اما چنین نیست! در واقع ما مجذوب کسانی هستیم که در نظرمان خاص و واقع‌بین هستند. عاشق افراد حقیقی هستیم و مجذوب افرادی می‌شویم که نواقص خود را می‌پذیرند و مقبولیت وجود خود را منعکس می‌سازند. انتظارات جامعه به صورت بمباران دایمی به ما یاد می‌دهند که کامل نبودن مترادف با ناقص و نامناسب بودن است. به هر طرف می‌نگریم پیام‌هایی وجود دارند که به ما می‌گویند قرار است چه کسی باشیم و چطور باشیم. از این رو می‌آموزیم تلاش‌های‌مان را پنهان کنیم و در برابر «خجالت، قضاوت و انتقاد» از خودمان حمایت کنیم. بنابراین از طریق تظاهر و کمال‌طلبی در پی کسب امنیت هستیم. براساس هفت سال تبلیغات مبتکرانه و صدها مصاحبه تحت عنوان «فکر می‌کردم تنها من این گونه‌ام، ولی چنین نیست»، واقعیت بسیار مهمی آشکار شد. نواقص ما موجب پیوستگی ما به یکدیگر می‌شوند و به انسان بودن ما مربوط‌اند. پذیرفتن آسیب‌پذیر بودن، ضعف ما نیست. بلکه نیروی قدرتمندی است که دل‌ها و ذهن‌های ما را به روی این واقعیت می‌گشایند که همگی در معرض آسیب هستیم. دکتر براون مینویسد: «لازم است زندگی به ما بازگردانده شود. اکنون زمانی است که هدایای ناقص بودن را بپذیریم و شهامت واقعی بودن و مهربانی را بدست آوریم. ما برای دوست داشتن خودمان و دیگران به آن‎ها نیاز داریم. ارتباطی را بخواهیم که معنی و هدف واقعی زندگی را بیان می‌کند. این ها هدایایی هستند که با خود عشق، خنده، قدردانی، همدلی و نشاط را به درون زندگی ما می‌آورند.»